رو در روي مردي نشسته ام كه بار سي سال مبارزه صادقانه را بر دوش دارد. مردي كه آرامش ، مهرباني و نجابت و تصميم و اراده را در هر شيار چهره او ميتوان ديد . مردي كه در حوادث خونين كشورمان دل به دريا زد و دشوار ترين وظائف را با شجاعت هر چه تمام تر پذيرفت. مردي كه يكه و تنها دربرابر هجوم خميني ايستاد و به او نه گفت. مردي كه خميني و رژيم او را همواره يك صفر بزرگ و يك پرانتز سياه دانست. مردي كه متاسفانه بسيار دیر آمد و صداي او را ، صداي حق او را ديگر نشنيدند . او بود كه به مردم ايران هشدار داد كه بيگانگاني در قالب مردان روحاني به ايران مي تازند، به هوش باشيد. او بود كه دين و سياسيت را از هم جدا دانست و گفت: كه مردان ديني هرگز نمي توانند به كار سياسيت بپردازند. او بود كه هرگز در برابر هجوم اين بيگانگان ، در برابر هجوم ارتجاع سياه سر فرود نياورد و نعظيم نكرد، دست نيوسيد ، تملق نگفت و سنگر خويش را دفاع از ميهن و دفاع از پرچم مقدس ايران و دفاع از تماميت ارضي ايران بود را ترك نكرد .
شاهپور بختیار فرصت تاریخی ملت ایران بود که از دست رفت...
نوزدهمین سالگرد ایشان گرامی باد.
۱ نظر:
یک چیزی که به شدت راجع به نخبگان ایران اذیتم میکنه نحوه مرگشون هست،آدمیزاد به مملکتش خدمت کنه آخرش هم مث امیرکبیر و بختیار و فروهر و... بمیره
ارسال یک نظر